چگونه زامارین فرم کار می کند؟

لذت زیادی در برنامه نویسی است. در آنالیز کردن مسئله , تقسیم کردن آن به چند قسمت , فرمول بندی کردن راه حل , پیدا کردن یک استراتژی , رسیدن به آن از مسیرهای مختلف و ساخت کد لذت بخش است.  لذت خیلی زیادی در دیدن اجرای برنامه برای اولین بار است  و لذت بیشتر  در برگشتن به کد و بهتر و سریع تر کردن آن می باشد.

همچنین لذت زیادی در پیدا کردن باگ ها است که این اطمینان را می دهد که برنامه به نرمی و همان طور که پیش بینی می کنید اجرا می شود. موقعیت های کمی هستند که به اندازه شناسایی و له کردن قطعی یک باگ سرسخت لذت بخش باشند.

حتی در فهمیدن این که روش نهایی که استفاده کردید بهترین نیست هم لذت است. بسیاری از برنامه نویسان پی می برند در مدت نوشتن یک برنامه چیزهای زیادی یادی گرفتند مثلا اینکه راه بهتری برای ساخت کد هست . بعضی اوقات نوشتن مجدد کل یا قسمتی از کد می تواند منجر به برنامه خیلی بهتری یا ساده تری شود که از لحاظ ساختاری واضح تر و تغییرات در آن ساده تر است .

با این حال  , همه وجه های برنامه نویسی لذت بخش نیستند. یکی از نامطبوع ترین کارهای برنامه نویسی گرفتن یک برنامه در حال استفاده و نوشتن مجدد آن در یک زبان برنامه نویسی متفاوت و یا انتقال آن به سیستم عامل دیگر با یک رابط برنامه نویسی کاملا متفاوت می باشد.

کاری شبیه به این می تواند  یک دردسر واقعی باشد. هنوز هم مثل نوشتن مجدد کد ممکن است مورد نیاز باشد: یک برنامه که خیلی روی آیفون محبوب است ممکن است بر روی دستگاه های اندروید محبوب تر هم باشد , و این جا فقط یک راه کار هست , نوشتن مجدد کد

اما مسئله اینجاست: در حالی که شما سراغ سورس کدهای اورجینال می روید و آن ها را به پلت فرم جدید منتقل می کنید , آیا همان ساختار برنامه را دستکاری می کنید و هر دو ورژن به صورت موازی وجود دارند؟ یا اینکه سعی می کنید بهبود هایی را ایجاد کنید و کیفیت را بالا ببرید؟

البته که به طورکلی روی برنامه تجدید نظر می کنید و ورژن های بهتری را ایجاد می کنید. اما در ادامه هرچه دو ورژن از هم بیشتر جدا می شوند , نگه داری و تغییر آن ها سخت تر می شود.

به همین دلیل , حس وحشت از جدا کردن یک برنامه به دو تا شما را فرا می گیرد. با هر خط کد که می نویسید , در می یابید که تمام نگه داری های آینده شروع می شوند , تمام بازبینی ها و بهبودها , همه به جای یک کار تبدیل به دو کار شده اند.

این یک مشکل جدید نیست. برای بیشتر از نیم قرن , توسعه دهندگان آرزوی قابلیتی را می کردند که یک برنامه مستقل را روی دستگاه های متعدد اجرا کنند. این یکی از دلایلی است که زبان های سطح بالا در ابتدا اختراع شدند , و به همین دلیل است که مفهوم “توسعه چند سکویی” (Cross-platform) به عنوان مفهومی قدرتمند و جذاب برای برنامه نویسان پیش می رود.